Изни духул
Изни духул (форсӣ: اِذن دُخول) ё изни вуруд (форсӣ: اذن وُرود) ибораи махсусест, ки шиаҳо ҳангоми ворид шудан ба маҳалҳои зиёратӣ ва зиёрати қабри бузургони худ мехонанд. Ин ибора маънои иҷозати ворид шудан аз соҳиби қабрро дорад.
Изни вуруд ҳамчунин аз одоби исломӣ дар соҳаи муошират (ворид шудан ба хона ё мулки каси дигар) аст.
Одоби зиёрат
Изни духул ибораест, ки одатан шиаҳо ҳангоми ворид шудан ба ҳарами бузургон, бахусус масумон, мехонанд.[1] Дар китобҳои дуо ва зиёрат, изни духул ҷузъи одоби зиёрати бузургони динӣ гуфта шудааст. Шайх Аббоси Қумӣ дуоҳоеро ба нақл аз Кафъамӣ[2] ва Алломаи Маҷлисӣ[3] дар Мафотиҳ-ул-ҷинон овардааст.[4]
Дар ибораҳое, ки бо номи изни духул машҳур аст, зиёраткунанда аз Худо, Пайғамбар, имомон, фариштагон ва соҳиби қабр иҷозати ворид шудан мегирад. Одатан ин матнҳо дар даромадгоҳи зиёратгоҳҳо ҳаккокӣ ва ё насб шудаанд ва зиёраткунандагон пас аз хондани он вориди мазор мешаванд.
اللَّهُمَّ إِنِّي وَقَفْتُ عَلَى بَابٍ مِنْ أَبْوَابِ بُيُوتِ نَبِيِّكَ، صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، وَ قَدْ مَنَعْتَ النَّاسَ أَنْ يَدْخُلُوا إِلا بِإِذْنِهِ، فَقُلْتَ: ﴿يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لاٰ تَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِيِّ إِلاّٰ أَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ﴾، اللَّهُمَّ إِنِّي أَعْتَقِدُ حُرْمَةَ صَاحِبِ هَذَا الْمَشْهَدِ الشَّرِيفِ فِي غَيْبَتِهِ، كَمَا أَعْتَقِدُهَا فِي حَضْرَتِهِ، وَ أَعْلَمُ أَنَّ رَسُولَكَ وَ خُلَفَاءَكَ عَلَيْهِمُ السَّلامُ، أَحْيَاءٌ عِنْدَكَ يُرْزَقُونَ، يَرَوْنَ مَقَامِي، وَ يَسْمَعُونَ كَلامِي، وَ يَرُدُّونَ سَلامِي، وَ أَنَّكَ حَجَبْتَ عَنْ سَمْعِي كَلامَهُمْ، وَ فَتَحْتَ بَابَ فَهْمِي بِلَذِيذِ مُنَاجَاتِهِمْ، وَ إِنِّي أَسْتَأْذِنُكَ يَا رَبِّ أَوَّلا، وَ أَسْتَأْذِنُ رَسُولَكَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ ثَانِيا، وَ أَسْتَأْذِنُ خَلِيفَتَكَ الْإِمَامَ الْمَفْرُوضَ عَلَيَّ طَاعَتُهُ، فُلانَ بْنَ فُلانٍ؛ (ба ҷои فُلانَ بْنَ فُلانٍ, номи соҳиби қабрро бигӯ.)
وَ الْمَلائِكَةَ الْمُوَكَّلِينَ، بِهَذِهِ الْبُقْعَةِ الْمُبَارَكَةِ ثَالِثا، أَ أَدْخُلُ يَا رَسُولَ اللَّهِ؟ أَ أَدْخُلُ يَا حُجَّةَ اللَّهِ؟ أَ أَدْخُلُ يَا مَلائِكَةَ اللَّهِ الْمُقَرَّبِينَ، الْمُقِيمِينَ فِي هَذَا الْمَشْهَدِ؟ فَأْذَنْ لِي يَا مَوْلايَ فِي الدُّخُولِ، أَفْضَلَ مَا أَذِنْتَ لِأَحَدٍ مِنْ أَوْلِيَائِكَ، فَإِنْ لَمْ أَكُنْ أَهْلا لِذَلِكَ، فَأَنْتَ أَهْلٌ لِذَلِكَ.
Пас атбаи муборакро бибӯс ва ворид шав ва бигӯ:
بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ، وَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ، وَ عَلَى مِلَّةِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي وَ ارْحَمْنِي، وَ تُبْ عَلَيَّ، إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ.
بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ، وَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ، وَ عَلَى مِلَّةِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي وَ ارْحَمْنِي، وَ تُبْ عَلَيَّ، إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ.[5]
Ба номи Худо ва ба Худо ва дар роҳи Худо ва бар дини Расули Худо (дуруди Худо бар ӯ ва хонадонаш бод), Худоё, маро биёмурз ва бар ман раҳм кун ва тавбаи маро бипазир, зеро туӣ тавбапазири меҳрубон.
Худоё, ман бар дари яке аз хонаҳои пайғамбари ту (дуруд бар ӯ ва хонадонаш) истодаам. Ту мардумро манъ кардаӣ, ки бе иҷозати ӯ ворид шаванд. Дар Қуръон фармудаӣ: «Эй муъминон! Ба хонаҳои пайғамбар ворид нашавед магар он ки ба шумо иҷозат дода шавад».Худоё, ман бар дари яке аз хонаҳои пайғамбари ту (дуруд бар ӯ ва хонадонаш) истодаам. Ту мардумро манъ кардаӣ, ки бе иҷозати ӯ ворид шаванд. Дар Қуръон фармудаӣ: «Эй муъминон! Ба хонаҳои пайғамбар ворид нашавед магар он ки ба шумо иҷозат дода шавад». Худоё, ман эҳтироми соҳиби ин зиёратгоҳи шарифро дар ғайбаш бовар дорам, ҳамон тавре ки дар ҳузураш. Ва медонам, ки Расули ту ва халифаҳоят (салом бар онҳо) зиндаанд ва назди ту ризқ дода мешаванд. Ҷойи истодани маро мебинанд, суханамро мешунаванд ва ба саломам ҷавоб медиҳанд. Аммо ту гӯшамро аз шунидани каломи онҳо пинҳон доштаӣ ва дари фаҳмамро ба лаззати муноҷоти онҳо кушодаӣ. Ман аз ту, эй Парвардигори ман, аввалан иҷозат мехоҳам. Ва аз Расули ту (дуруд бар ӯ ва хонадонаш) дуюман иҷозат мехоҳам. Ва аз халифаи ту, имоме ки итоаташ бар ман воҷиб аст, иҷозат мехоҳам; (ба ҷои фалон ибни фалон номи соҳиби қабрро бигӯед)
Ва фариштагони муваккал ба ин макони муборак, саввуман: Оё ворид шавам, эй Расули Худо؟ Оё ворид шавам, эй ҳуҷҷати Худо؟ Оё ворид шавам, эй фариштагони наздики Худо, ки дар ин зиёратгоҳ муқим ҳастед؟ Пас, иҷозат деҳ, эй мавлои ман, барои ворид шудан, ба беҳтарин иҷозате, ки ба яке аз авлиёи худ додаӣ. Агар ман сазовори он набошам, ту сазовори он ҳастӣ.
Пас атбаи муборакро бибӯс ва ворид шав ва бигӯ:
Ба номи Худо ва ба Худо ва дар роҳи Худо ва бар дини Расули Худо (дуруди Худо бар ӯ ва хонадонаш бод), Худоё, маро биёмурз ва бар ман раҳм кун ва тавбаи маро бипазир, зеро туӣ тавбапазири меҳрубон.
Одоби муошират
Иҷозати дохилшавӣ маънои иҷозат пурсидан барои ворид шудан ба мулки каси дигарро дорад, ки аз одоби муошират аст. Дар сураи Нур аз ворид шудан ба хонаҳои дигарон бе иҷозат манъ шудааст.[6] Ҳамчунин Қуръон бе иҷозат ворид шудан ба хонаи Пайғамбар (с)-ро манъ кардааст.[7] Гуфта шудааст, ки Ҷабраил ҳангоми мулоқот бо Пайғамбар, дари хонаи ӯ (Боби Ҷабраили Масҷидуннабӣ) меистод ва аз ӯ иҷозати ворид шудан мегирифт.[8]Шаблон:-
Эзоҳ
- ↑ Кафъамӣ, ал-Мисбоҳ, 1405ҳ.қ., саҳ.472-473
- ↑ Кафъамӣ, ал-Мисбоҳ, 1405ҳ.қ., саҳ.472-473
- ↑ Маҷлисӣ, Биҳор-ул-анвор, 1403ҳ.қ., ҷ.97, саҳ.371
- ↑ Муҳаддиси Қумӣ, Мафотиҳ-ул-ҷинон, 1385ҳ.ш., боб 3 (Зиёратҳо), саҳ.465-467
- ↑ Кафъамӣ, المصباح, ۱۴۰۵ ҳ.қ., саҳ.۴۷۲–۴۷۳; Муҳаддиси Қумӣ, مفاتیح الجنان, ۱۳۸۵ ҳ.ш., боби сеюм (Зиёратҳо), саҳ.۴۶۵.
- ↑ Сураи Нур, оятҳои 26-28
- ↑ Сураи Ахзоб, ояти 53
- ↑ اذن دخول, Пайгоҳи иттилоърасонии Ҳавза
Сарчашма
- Изни духул, Маҷаллаи Фарҳанги зиёрат, фарвардини 1388ҳ.ш., №1, нашр: 5 урдибиҳишти 1394ҳ.ш., бознигарӣ: 26 урдибиҳишти 1396ҳ.ш.
- Кафъамӣ, Иброҳим ибни Алӣ, ал-Мисбоҳ, Қум, Дор-ур-Разӣ, 1405ҳ.қ.
- Маҷлисӣ, Муҳаммадбақир, Байрут, Дор эҳё-ит-турос-ил-арабӣ, 1403ҳ.қ.
- Қумӣ, Аббос, Мафатиҳ-ул-ҷинон, Муассисаи Ансориён, 1385ҳ.ш./1427ҳ.қ.