Дуои Ваҳдат

Тасвире аз размандагони эронӣ дар ҷанги Ироқ бо Эрон, ки баъди намоз дуои ваҳдатро дар ҳоли даст ба даст додан хондаанд.

Дуои Ваҳдат (форсӣ: دعای وحدت) ишора ба зикрҳое дорад, ки Пайғамбар (с), пас аз намозҳои воҷиб ба хондани онҳо тавсия додаанд ва ҳамчун нишонаи ваҳдат хонда мешавад. Бар асоси гузориши Шайх Садуқ (ваф.381ҳ.қ) аз Имоми Содиқ (а)Имоми Содиқ (а), Паёмбар Акрам (с) пас аз фатҳи Макка ва хондани намози пешин дар канори Ҳаҷар-ул-асвад, дастонро баланд бардошта ва се маротиба такбир гуфтанд. Сипас, ин дуоро хонда ва тавсия доданд, ки пас аз ҳар як намози воҷиб, се такбир ва хондани ин дуо анҷом шавад. Ҳар шахсе, ки пас аз саломи намоз ҳамин тавр амал кунад, вазифаи шукре, ки дар баробари Худованд барои тақвияти Ислом ва лашкариёни он дорад, ба ҷо овардааст. Шайх Садуқ ин дуоро дар китоби ал-Муқниъ чунин нақл намудааст:

“ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ إِلَهاً وَاحِداً وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَ لاَ نَعْبُدُ إِلاَّ إِيَّاهُ‏

Худое ҷуз Худои ягонаи олам нест ва мо таслими амри Ӯ ҳастем. Мабуде ҷуз Худо нест ва мо ҷуз Ӯ касеро парастиш намекунем.

”

“ مُخْلِصِينَ لَهُ ‏اَلدِّينَ وَ لَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ رَبُّنَا وَ رَبُّ آبَائِنَا الْأَوَّلِينَ

Итоат ва парастиши мо холисона барои Ӯст— ҳарчанд мушрикон нописанд доранд. Худое ҷуз Парвардигори мо нест, ки Ӯ Парвардигори падарони аввалини мо низ ҳаст.

”

“ لاَ إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ أَنْجَزَ وَعْدَهُ وَ نَصَرَ عَبْدَهُ وَ أَعَزَّ جُنْدَهُ

Худое ҷуз Аллоҳ нест — Ӯ Ягонаи мутлақ аст. Ва Ӯ ба ваъдааш вафо кард, бандаашро ёрӣ кард ва сипоҳашро иззат дод.

”

“ وَ غَلَبَ الْأَحْزَابَ وَحْدَهُ فَلَهُ الْمُلْكُ وَ لَهُ الْحَمْدُ يُحْيِي وَ يُمِيتُ وَ يُمِيتُ وَ يُحْيِي

Ӯ ба танҳоӣ гурӯҳҳои мухолифро шикаст дод. Мулк ва ситоиш танҳо аз Ӯст — Ӯ зинда мекунад ва мемиронад, ва боз мемиронад ва зинда месозад.

”

Қироати дуои ваҳдат дар ҳарами Имом Ризо (а)

“ وَ هُوَ حَيٌّ لاَ يَمُوتُ بِيَدِهِ الْخَيْرُ وَ هُوَ عَلَى كُلِّ شَيْ‏ءٍ قَدِيرٌ

Ӯ худ Зинда аст ва ҳаргиз намемирад; ҳар некию хайр дар дасти Ӯст ва Ӯ бар ҳар чиз тавоност.

”

Шайх Тӯсӣ дар китоби Мисбоҳ-ул-мутаҳҷҷид, ва дар Таҳзиб-ул-аҳком, ҳамчунин Қозӣ Нуъмон ал-Мағрибӣ дар китоби Даоим-ул-Ислом низ ин дуоро бо андаке фарқият ривоят кардаанд.

Бар асоси гузоришҳо, дар даҳсолаи 60-и шамсӣ, мардум дар Эрон баъд аз намози ҷамоат ва намози ҷумъа, ин дуоро дар ҳолате мехонданд, ки дастҳои якдигарро гирифта буданд — ҳамчун рамзи ваҳдат ва тавҳидбоварӣ.

Гуфта мешавад, ин дуо дар нахустин намози ҷумъаи Теҳрон пас аз Инқилоби исломии Эрон, дар моҳи мурдоди 1358ҳ.ш./1979, хонда шуд ва баъдан ривоҷ ёфт. Дар ҷараёни ҷанги Ироқ бо Эрон низ, ин дуо аз ҷумлаи барномаҳои размандагони эронӣ пас аз намози ҷамоат ва пеш аз амалиётҳо ба ҳисоб мерафт.