Ояти 139 сураи Оли Имрон

Ояти 139 сураи Оли Имрон

Маълумот дар бораи оят
Воқеъ дар сураи	Оли Имрон
Шумораи оят	139
Ҷузъ	4
Дар бораи	Ваъдаи пирӯзӣ ба муъминон
Оёти муртабит	Ояти 35 сураи Муҳаммад

Ояти 139 сураи Оли Имрон (форсӣ: آیه ۱۳۹ سوره آل‌عمران) ба муъминон ваъдаи пирӯзӣ ва ғалаба бар кофирон медиҳад ва онҳоро ба устуворӣ дар баробари кофирон ташвиқ мекунад.

“ وَلَا تَهِنُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ١٣٩

Ва агар муъмин бошед, сустӣ накунед ва ғамгин нашавед, ки шумо бартар ҳастед. [Оли Имрон:139]

”

Дар ибтидои оят ба мусалмонон огоҳӣ дода шудааст, ки аз шикаст дар ҷанг дучори сустӣ ва андӯҳ нашаванд. Фазл ибни Ҳасани Табрасӣ, тафсирнависи шиаи асри шашуми ҳиҷрӣ, дар тафсири Маҷмаъ-ул-баён гуфтааст, ки сабаби нузули ин оят таскин ва умедбахшӣ ба мусалмонон баъд аз ҷанги Уҳуд буд, ки дар он кушташудаҳо ва маҷрӯҳон доданд. Ӯ дар нақли дигар меоварад, ки рӯзи баъд аз ҷанги Уҳуд, Паёмбари Ислом бо гурӯҳе аз маҷрӯҳони ҷанг барои пешгирӣ аз ҳамлаи дубораи сипоҳи Макка ба Мадина ба сӯи Ҳамро-ул-Асад равона шуд ва Худо ин оятро дар он ҷо нозил кард. Гуфта шудааст, ки ин оят муъминонро ба муқовимат дар баробари мушрикон фаро мехонад.

Сайид Муҳаммадҳусайни Таботабоӣ, файласуф ва муфассири шиа, калимаи «таҳину»-«تَهِنُوا»-ро, ки Худо аз он манъ кардааст, маънии сустӣ дар иродаи ҷиҳод ва бепарвоӣ ба аҳамияти барпо доштани дин медонад. Дар мавриди ҷумлаи «ва антум-ул-аълaвн»-«وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ» гуфта шудааст, ки дар ниҳоят муъминон пирӯз хоҳанд шуд. Муҳаммадҷавод Муғния дар тафсири ин оят ба ҳадиси Эътило аз Паёмбари Ислом ишора мекунад, ки ба он асос, Ислом болотар аст ва чизе бар он ғалаба нахоҳад кард. Имон дар иборати «ин кунтум муъминин»-«إِنْ کنْتُمْ مُؤْمِنینَ» ба маънии эътимод ба Худо ва ваъдаҳои Илоҳӣ тафсир шудааст. Оятуллоҳ Хоманаӣ, раҳбари Ҷумҳурии исломии Эрон, баъд аз ҳамлаи Исроил ба Эрон ва террори чанд фармондеҳи низомии он кишвар ин оятро дар паёме ба мардуми Эрон қироат кард. Вай бо истинод ба ин оят бар ин бовар аст, ки агар муъмин бошем, душман дар майдони воқеӣ наметавонад иқдоме кунад.

Сайид Муҳаммадтақӣ Мударрасӣ низ дар зери ин оят ба суннати Илоҳӣ ишора мекунад, ки бар асоси он, бартарӣ ва ғалаба натиҷаи тасодуфӣ ё бе фидокорӣ нест, балки ниёз ба омодагӣ барои таҳаммули душвориҳо дорад, зеро душман ҳам барои муқобила омодааст.

Ояти 35 сураи Муҳаммад низ мазмуни монанд дорад; дар он омадааст: «Пас сустӣ наварзед ва [кофиронро] ба оштӣ даъват накунед [чароки] шумо болотаред ва Худо бо шумост ва аз арзиши аъмоли шумо ҳеҷ гоҳ намекоҳад».